عکاسی مونوکروم با نور کم

تقابل عکاسی Low key و high key (عکاسی با نور کم و عکاسی با نور زیاد)

عکس low key سوژه های روشن با تضاد رنگ بالا بر روی پس زمینه ای تیره دارد
در حالیکه عکس high key نقطه مقابل آن است
و از سوژه های تیره تر با تضاد رنگ کم بر روی پس زمینه روشن تشکیل شده است.
عکس بالا منظره ای از نوع عکس low key است در حالیکه عکس پایین کاملا high key محسوب می شود.
لازم به ذکر است که عکس های low key را نمی تواند عکس های مات دانست.
عکاسی سیاه و سفید low key در بسیاری از ژانرهای عکاسی مانند
چهره نگاری و حتی حیات وحش ، طبیعت و … کاربرد دارد.

معرفی عکاسی تک رنگ low-key

در قسمت زیر فهرستی از اجزای عکاسی سیاه و سفید از مناظر low-key مطرح شده است:

سیستم Ansel Adams Zone

نوردهی

تضاد میکرو

ترکیب

پردازش پس از تولید

سیستم Ansel Adams/ Fred Archer Zone

اجازه دهید ابتدا سیستم zone را برای کسانی که تازه وارد حرفه عکاسی شده اند توضیح دهیم.
در دوران فیلم، Ansel Adams روشی را برای نوردهی بهینه در نسخه نهایی عکس پیدا کرد.
آدامز در پر فروش ترین کتابش دوربی، نگاتیو و چاپ در این باره توضیح داد.
این سه کتاب را کتب مقدس عکاسی می نامند.
با وجود اینکه Zone System برای رنگ ها استفاده می شود، اساسا برای عکس های
تک رنگ ساخته شد و ما نیز به دنبال بررسی آن از همین منظر هستیم.
به عبارت ساده تر Zone System صحنه را به 10 قسمت از سیاه تا سفید تقسیم می کند و هر کدام را با یک نقطه نشان میدهد.
نواحی I و II در معرض نور نیستند و نمی توان جزئیات زیادی از آنها را دید.
همچنین IX و X در معرض نور هستند یعنی حفظ جزئیات آنها از میان رنگ سفید مشکل است.

اما مثل همیشه هیچ قانون سخت و غیرممکنی در هنر وجود ندارد.
ما آنرا یاد گرفتیم بنابراین در مورد چگونگی و زمان ترکیبش تصمیم می گیریم.
برخی ترجیح میدهند که آسمان در عکس هایشان سیاه باشد زیرا عمق و کانتراست
عکس را بالا می برد و در عکس low key به نظر می رسد که منظره در تاریکی غرق شده است.
آسمان روشن باعث می شود که چشم از دیدن سوژه اصلی منحرف شود زیرا چشم ما همیشه سمت روشن را می بینید.
در عکس زیر آسمان بدون نور است و لایه های شن در جلو آن روشن شده اند و چشم بیننده را جذب خود می کنند.

ایجاد کنتراست بالا

برای ایجاد کانتراست بالا، میتوانید نواحی میانی را درنظر نگیرید.
صحنه را به دو حالت روشن و تاریک تقسیم کرده و نقاط تاریک را میان نواحی III و IV
قرار دهید و نقاط روشن را میان نواحی VI و VII و VIII.
همچنین بخش کوچکی از عکس را بیشتر از سایر نقاط روشن کنید تا تضاد رنگ نمایان تر شود.
کمی گیج شدید؟ اگر به عکس زیر نگاه کنید تا بهتر متوجه شوید:

آسمان کاملا سیاه است، در این منطقه ستاره ها و قله های برف
در نواحی VII و IX قرار دارند در حالیکه کوه ها در نواحی III, IV و VI هستند.
در پیش زمینه میان III و هر سنگریزه ها نمایان هستند و در VII و IX آنها روشن تر شده اند.

نوردهی

حالا که در مورد نحوه کار سیستم ناحیه بندی عکس شناخت ابتدایی پیدا کردید،
سوال بعدی این است که چطور عکس را در این نواحی قرار دهیم؟ مراحل زیر به شما کمک می کند:

1. تصویر سازی ابتدایی:
اول گام تصویر سازی مقدماتی است.
خیلی ها عکس معمولی و تار را به عکس خاکستری تبدیل می کنند.
غافل از اینکه عکس های مونوکروم به وضوح و تضاد رنگ بیشتری نیاز دارند.
اگر می خواهید عکس مونوکروم داشته باشید، قبل از فشردن دکمه شاتر
باید تصمیم بگیرید و برای آن برنامه ریزی کنید، نه پس از اتمام کار

2. نور رسانی:
از نوردهی در وسط روز یا نور در پشت صحنه خودداری کنید.
در هر کدام از این موارد در صورتی که از منظره ای همراه با آسمان عکس بگیرید،
آسمان دو تا سه برابر روشن تر از خود منظره خواهد بود و چشم بیننده جلب آن می شود.
بهترین راه این است که خورشید پشت سر شما باشد و سوژه را روشن کند.
در این شرایط سوژه روشن تر از آسمان خواهد بود.

3. نسبت دینامیک:
همانطور که در سیستم ناحیه بندی گفته شد، ما با نسبت دینامیک بسیار بالایی در عکس های مونوکروم روبرو هستیم.
همیشه سعی کنید ISO اولیه را حفظ کنید.
این نویز نیست که باید نگرانش باشید، بلکه نسبت دینامیک است که عکس های سیاه سفید به آن نیاز دارند.
تمام دوربین ها در ISO اولیه نسبت دینامیک خوبی دارند بنابراین با همان پیش بروید.

4. براکت گذاری:

از آنجا که در مورد 6-7 نقطه از نسبت دینامیک صحبت می کنیم، انعکاس تمام آنها در یک عکس کار سختی است.
اینجاست که براکت گذاری مطرح می شود.
سعی کنید 3 عکس مجزا را با یک نقطه براکت کنید، و در نهایت ترکیب 9 یا چند نقطه دیگر را هم داشته باشید.

5. دیافراگم:
برخلاف عکاسی حیات وحش که در آن دیافراگ کاملا باز است،
بهتر است که در عکاسی از مناظر دیافراگم کوچکتر باشد.
اول اینکه بیشتر لنزها در نهایت وضوح قرار دارند و دوما باید بتوانید میدان دید دارای عمق را بگیرید.
گاهی بهتر است که از روش فوکس چندگانه استفاده کنید

6. سه پایه:
پس از اینکه براکت گذاری عکس مطرح شد، ضرورت سه پایه احساس می شود.
هیچکدام از عکس های این مقاله با دست گرفته نشده اند.
عکس های مونوکروم به وضوح بسیار بالایی نیاز دارند و
باید از سه پایه استفاده کرد تا لرزش های احتمالی حفظ شوند.

میکرو کانتراست

مقاله ای که در مورد عکاسی مونوکروم به ویژه با نور کم است، بدون اشاره به micro contrast ناقص خواهد بود.
در اینجا به کانتراست کلی اشاره نمی کنیم بلکه مقصودمان کانتراست میکرو است.

عکس های پایین تمام نواحی را در سیستم ناحیه بندی دارا هستند.
اگر عکس های رنگی این دو تصویر را ببینید، متوجه می شوید که در آنها تناژهای متعددی از یک رنگ دیده می شود.
میکرو کانتراست، تقابل میان انواع مختلف یک رنگ است.
بنابراین پس از اینکه تصویر را به تگ رنگ تبدیل کردید، انواع مختلف یک رنگ در عکس به انواع خاکستری تبدیل می شوند.

متاسفانه در مورد میکرو کانتراست گزینه های زیادی برای کار نداریم.
برای مثال لنزهای Zeiss Distagon و Planar میکرو کانتراست کاملی دارند.
لنزهای Voigtlander و Asahi SMC-Takumar M42 برای کانتراست فوق العاده شان شناخته می شوند.
بعضی ها ممکن است کاملا واضح نباشند اما میکرو کانتراست شان حالت خاصی به عکس می دهد.
لنزهای دیگری نیز در این زمینه وجود دارند که خارج از حوزه این مقاله هستند.

ترکیب

بعضی از عناصر ترکیب بدین قرارند:

فضای منفی: بیشتر عکاسان low-key قاب شان را با فضای منفی پر می کنند .
سیاهی اطراف سوژه چیزی است که در صحنه حالت ایجاد می کند.
وقتی همه چیز تاریک است، چشم بیننده به دنبال بخش های روشن تصویر خواهد بود:

ابرها: همه می دانیم که شکل ابرها به عکس عمق، حالت و حرکت می دهد.
و در عکس های low-key این عملکرد دوچندان است.
وقتی آسمان تاریک است، ابرها تمام کانتراست و جزئیات خود را به عکس می بخشند.
بیشتر اوقات ابرها درخشان ترین قسمت یک عکس هستند
و بدون اینکه هایلات هایشان حالت عکس را خراب کند، وارد می شوند.
مثال های زیر را ببینید:

الگوها: مراقب الگوهای شناور در صحنه باشید.
می توان شکل زیرزاگ، منحنی، خطوط صاف و موارد دیگر باشد.
تکرار الگوها حس بهتری ایجاد می کند.
عکس اول الگوی زیگ زاگ و دومی الگوی تکرار را دارد:

سنگینی مرکز: ساده ترین ترکیب برای جلب نگاه بیننده
ترکیب روشن ترین قسمت های عکس در اطراف مرکز آن است.
آبشارها از همین نوع هستند. اگر بتوانید جزئیات سایه را در
سنگ های اطراف آن حفظ کنید، تمام احساس عکس را منتقل کرده اید:

نوردهی طولانی: وقتی خورشید پایین می رود، جهان تازه ای بیدار می شود.
نوردهی طولانی حس و حال عمیقی دارد و شب ساده ترین زمان برای انعکاس آن است.
در ابتدای کار کمی با نور ضعیف و فوکس خودکار به مشکل برخواهید خورد اما وقتی
تجربه تان بیشتر شد، عکس های فوق العاده ای خواهید گرفت.
ابرهای مه آلود احساس جدیدی را به عکس می بخشد
و اگر بتوانید ستاره ای را نیز در آسمان نشان دهید، فوق العاده خواهد بود:

پردازش پس از تولید

ادیت عکس موضوع بسیار گسترده ای است که نیاز به مقاله جداگانه ای دارد.
در این قسمت چند تکنیک پرکاربرد ادیت را برایتان شرح میدهیم:

فایل raw  و  tif

میتوانید Nikon Capture NX-D را به فایل های RAW و TIFF 16 بیتی در همان ابتدای کار تبدیل کنید.
وقتی از RAW به TIFF تبدیل می شوند، تمایز میان Capture NX-D
و Adobe Camera RAW حتی قبل از ادیت نیز نمایان می شود.
فقط سعی کنید فایل RAW را در NX-D و در Camera RAW به طور همزمان باز کنید.
به سادگی تفاوت آنها حس می شود.
توازن رنگ سفید و کیفیت لنزها در NX-D بهتر از Camera RAW است.
همچنین NX-D می تواند بسیاری از هایلایت ها را به صحنه بازگرداند.
در ترکیب RAW توانایی کمتری برای بازگردانی جزئیات نوردهی شده دارد.

لایت روم

پس از اینکه TIFF را بدست آوردید، آنها را وارد Lightroom کنید تا تغییرات اساسی
در آن انجام شود و جزئیات سایه ها و یا هایلات ها و سفیدی ها بیشتر دیده شوند.
به طور کلی وضوح بیشتر و نوردهی را در Lightroom انجام میدهیم. عکس هنوز رنگی است.

فتوشاپ

گام بعدی وارد کردن عکس ادیت شده در lightroom به برنامه Photoshop cc است.
اینجاست که عکس مونوکروم و یا سیاه و سفید می شود.
اکثریت ماها عکس ها را با کم کردن Saturation و Vibrance به مونوکروم تبدیل می کنیم.
اما لایه سیاه و سفید بهتر نتیجه می دهد. ابزار لایه سیاه و سفید
به شما این امکان را میدهد که هر کدام از تناژهای رنگ را به صورت مجزا روشن کنید.
برای مثال برای آسمان سیاه می توانید تناژهای آبی را
به تنهایی کاهش دهید بدون اینکه بر روی قرمز و سبز تاثیر بگذارید.
اما مثال همیشه در این کار زیاده روی نکنید تا عکس پلاستیکی یا ساختگی به نظر نرسد